ที่ผมอึ้งคือ ป้าแกกินแอ็ปเปิ้ลลูกใหญ่ๆ แทะเหมือนเด็ก แกกินเข้าไปสิบสองลูกติดกัน ตามด้วยน้ำแดงอีกห้าแก้วใหญ่ แก้วที่ว่าใหญ่เท่าแก้วเบียร์สดนะครับ....กินเข้าไปได้ไงกันผู้ชายตัวโตยังกินไม่ได้เลย นี่กินไปคุยไปหลังจากน้องจุกออกจากร่าง ป้าแกฟุบไปสภาพเบลอๆ แกฟื้นขึ้นมาไม่มีทีท่าปวดท้องแน่นท้องอะไรทั้งสิ้น นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผมคิดว่า วิทยาศาสตร์ยังพิสูจน์ไม่ได้ นี่เป็นเหตุทำให้ผมสนใจศาสตร์กุมารนับแต่นั้น

วันนี้ได้มีโอกาสสนทนากับพี่ที่ทำงานคนหนึ่งเมียของพี่คนนี้เป็นมีความเชื่อด้านนี้อยู่ แกเช่ากุมารมา 11 องค์เป็นกุมารของหลวงพ่อพูลกับหลวงปู่แย้ม แกบอกว่าตัวแกเองก็ยังไม่ได้สัมผัสแต่คนที่เจอบ่อยเป็นลูกๆมักจะได้ยินเสียงเด็กเล่นกันประจำ พี่คนนี้เป็นคนฐานะดีมีสวนหลายไร่มีกุมารไว้ก็คงเสริมโชคลาภและเฝ้าบ้าน เมื่อไม่นานนี้ยามหน้าหมู่บ้านแกหายหน้าไป พี่แกเล่าว่ายามกะดึกคนนี้มาถามว่า แกมีลูกสาวตัวเล็กๆคนเดียว แต่ทำไมสนามหญ้าหน้าบ้านตอนกลางคืนชอบมีเด็กๆมาวิ่งเล่นกันเต็มไปหมด ยังกับจะตั้งทีมฟุตบอล

พี่แกเลยตอบไปว่า “อ๋อ ไม่ใช่เด็กหรอกเป็นกุมารที่ผมเลี้ยงไว้ เด็กที่ไหนจะมาวิ่งเล่นเยอะแยะดึกๆดื่นๆแบบนี้”

พี่ยามขนหัวลุก ตัวผ่าวหนาวเยือกและหายหน้าไปหลังจากนั้นคิดว่าแกคงจะขอโยกย้ายตัวเองไปเฝ้าหมู่บ้านอื่น ผมก็สอบถามคนที่เลี้ยงกุมารมาส่วนใหญ่จิตสัมผัสของเด็กในบ้านจะแจ่มชัดเห็นตัวเป็นๆชัดๆ พี่เขาบอกว่าสำคัญมากนะ ถ้ามีใครมาค้างบ้านต้องบอกกุมารด้วย เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งญาติมานอนบ้านแล้วพี่แกลืมบอกกล่าว คืนนั้นญาติไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมีเด็กๆมาดึงแข้งดึงขาตลอดเวลา เล่นเอาหนาวไปตามๆกัน

มาคิดดูรูปร่างหน้าตากุมารแต่ละองค์ก็ไม่เหมือนกัน อย่างน้องจุกที่เพชรบุรีเป็นเด็กผิวพรรณหน้าตาดี รูปร่างสมบูรณ์อันนี้ป้าชีพราหมณ์ร่างทรงกุมารเล่าให้ฟัง ป้าชีพราหมณ์ยังบอกด้วยว่า เคยมีวิญญาณเด็กคนหนึ่งเป็นลูกกรอกมาขออยู่ที่วัดกับน้องจุกด้วย น้องจุกมาในญาณของป้าชีพราหมณ์ มาบอกว่า ป้าป้า เด็กที่ไหนก็ไม่รู้จะมาขออยู่วัดกะเรา หน้าตางี้ดูไม่ได้เลยบ้านน๊อกบ้านนอก ตัวดำ ตาช้ำ

เรื่องนี้ผมไม่แน่ใจนักอาจจะเป็นรูปร่างเขาตอนตายรึเปล่านะ แต่อย่างน้องจุกเป็นวิญญาณติดท้องแม่ใกล้คลอดพอดีเรือล่มเสียก่อน ทั้งแม่และน้องก็เป็นผู้ดีมีวรรณะหรือจะเป็นผลบุญของเขาที่ส่งผลให้แม้แต่รูปร่างที่เป็นวิญญาณดูมีสง่าราศรี เรื่องนี้ก็น่าคิด

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้สิผมว่าน่ากลัวเป็นเรื่องเล่าจากปากพ่อผมเอง พ่อผมเป็นคนอยุธยาโดยกำเนิด ก็ประมาณสงครามโลกครั้งที่2 สมัยนั้นอยุธยายังไม่เจริญแบบทุกวันนี้ วัดร้างมีมากมายกระจายไปทั่วตกดึกเงียบเหงาวังเวงยิ่งนัก บรรยากาศคงจะคล้ายเรื่องนางนาคที่ทราย เจริญปุระเล่น พ่อผมบวชเป็นเณรเพราะปู่ไปรบเชียงตุงแล้วก็เลยติดพันอยู่ที่ภาคหนือหลายปี ปู่ย่าเลยให้พ่อไปบวชอยู่ที่วัดเพราะไม่มีเวลาดูแลมาก

อยุธยาสมัยนั้นเวลามีเด็กตายก็ไม่ต้องแจ้งอำเภออะไรกันมากล่ะครับขนศพไปฝังป่าช้ากันเลย คืนหนึ่งพ่อผมนอนหลับได้เสียงกุกกักอยู่ใต้ถุนกุฏิ แกก็กลัวนึกว่าผีหลอกเลยนอนคลุมโปง พอเช้าย่องลงมาดูพร้อมพระลูกวัดปรากฏว่ามีชาวบ้านเอาศพเด็กทารกที่ตายมาฝังใต้กุฏิแก พระที่มาดูเกิดคึกคะนองเอาไม้แหลมไปทิ่มดู ปลายไม้ไปทะลุศพเด็ก หัวเราะกันสนุกสนาน พอตกเย็นคนคึกคะนองจับไข้ป่วยไปตามๆกัน แต่พ่อผมกลับไม่เป็นอะไร

บางทีเรื่องที่เกิดขึ้นทีเราคุยกันว่าจะเลี้ยงกุมารสายไหนดี สายเทพ สายพรายผมว่าถ้าประจุจิตโดยพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบนั่นดีทุกองค์ แต่พวกกุมาร ลูกกรอกที่มาจากครูมนต์ดำนี่สิน่ากลัวกว่า พ่อผมฝังใจกับเรื่องนี้มากแกจะถามเสมอก่อนผมเอากุมารมาเลี้ยงว่าใครประจุจิตให้