เรื่องเล่าจากโกสินทร์ ตอน ๖๖

ประสบการณ์ท่านเด่น

เมื่อ ๑ ก.พ. ๒๕๕๙ ผมได้รับภารกิจ จากท่านเจ้าอาวาส ให้ไปส่งท่านเด่นที่ท่าเรือเฟอร์รี่ เพื่อเดินทางไปทำดีท๊อกซ์ที่เกาะสมุย ผมก็เลยต้องไปส่งท่านที่ท่าเรือเฟอร์รี่ อำเภอดอนสัก

ขณะนั่งมาในรถ ผมก็สร้างความสนิทสนมกัน เนื่องจากเราพบกันครั้งแรก ทราบว่าก่อนบวช ท่านเล่นลิเกอยู่ และเป็นเครือเดียวกับลิเกชื่อ สมศักดิ. ภักดี แต่แสดงคนละโรง ท่านเด่นอายุ ๖๒ ปี เริ่มแรกเป็นมะเร็ง
จะมีอาการ กินไม่ลง ปวดท้อง น้ำหนักลด หมอก็เลยตัดลำไส้ที่เป็นมะเร็งทิ้ง ท่านก็เลยต้องมาทำดีท๊อกซ์ที่เกาะสมุย ผมสอบถามท่านว่าสมัยที่ท่านแสดงลิเก ท่านต้องมีคาถาเมตตาซิ เมตตาบอกผมได้ไม๊ ท่านบอกว่าได้ ผมนี่ปลื้มปิติยินดีมาก ท่านก็ร่ายคาถาให้ฟัง ผมเบรคกลางคัน บอกว่าเดี๋ยวครับ ขออนุญาตจด ท่านบอกว่าไม่ได้ หากให้ผมจด บาปจะเกิดขึ้นกับตัวท่าน เนื่องด้วยหากผมนำคาถาไปใช้ในทางที่ผิด ๆ แต่หากท่านว่าให้ฟัง แต่ผมจำ ไม่ได้ อย่างนี้ไม่เป็นอะไร ใครจะไปจำได้ล่ะ แต่ในนั้นคาถาที่ท่านว่า มีอยู่ตอนหนึ่งคล้ายคาถามงกุฎพระพุทธเจ้าอยู่ในนั้นด้วย พอว่าคาถาเสร็จท่านก็ทำท่าสวมมงกุฎิบนหัว ท่านบอกว่าพระพุทธเจ้าไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้

ท่านเล่าให้ฟังว่า รุ่นทวดของท่านมีวิชาดี ก็ให้คาถากับลูก ๆ หลาน ๆ คนที่หนึ่งได้คาถาเมตตามหานิยม พอว่าคาถานี้เป่าใส่หัวผู้หญิง รับรองรายไหนรายนั้นต้องมาหา ร้อนอกร้อนใจอยู่ไม่ได้ คนที่ได้คาถานี้มีอาชีพตัดผมผู้หญิง ปรากฎว่าบรรดาผู้หญิงเหล่านั้นตกเป็นเมียของผู้ชายตัดผมที่ได้คาถานี้ จนเจ้าตัวหมดเรี่ยวหมดแรงเนื่องจากผู้หญิงเหล่านี้ หรืออีกวิธีหนึ่งเขียนชื่อผู้หญิงวางไว้ใต้หมอน เสกคาถาทุกคืน ไม่เกิน ๓ คืน หญิงเจ้าของชื่อใต้หมอนต้องมาหา

คนที่สองได้คาถาสูญฝี เสกปืนทาฝีหาย คนที่สามได้คาถาเกี่ยวกับคงกระพัน พอเคี้ยวใบพลูแหลก พอรู้สึกว่าน้ำใบพลูในปากเปรี้ยว ออกศึกไปตีรันฟันแทงได้ทันที สุดท้ายพอถึงวันจะตาย ทวดของท่านกล่าวว่า นี่แหละเป็นผลกรรมของทวดที่เรียนวิชาเหล่านี้ ผลกรรมเหล่านั้นมาสนองตัวทวดแล้ว

              นอกจากนั้นท่านยังเล่าต่อไปว่า ถึงคราวโจรจะมาปล้น โจรก็จะปักธงบอกชาวบ้านว่า จะปล้นวันที่เท่านั้น เท่านี้นะ ก่อนโจรจะมาปักธงก็ต้องบริกรรมคาถา หาฤกษ์หายามในการปล้นซะก่อน บางทีก็เอาปืนมาวางไขว้กัน ๒ กระบอก เมื่อถึงเวลาชาวบ้านจะต้องนำทรัพย์สินเงินทองมากองไว้ให้โจร ถึงตอนนี้ผมถามว่า หากเราหนีล่ะ ท่านก็ตอบว่าจะหนีไปทางไหนล่ะ สมัยนั้นชาวบ้านมีแค่เกวียน หากไปทางน้ำก็ใช้เรือ แต่ทางบกโจรมีม้าเร็วกว่าเกวียน เรือรึโจรก็มี ฉะนั้นหากเราหนี โจรจะตามจนพบและฆ่าตายในที่สุด  เอาล่ะเล่าเรื่องธรรมเนียมก่อนปล้นของโจรแล้ว คราวนี้เรากลับมาที่ทวดท่านเด่น ก่อนถึงวันที่โจรจะปล้น ทวดของท่านแต่งชุดขาว ร่ายมนต์บริกรรมคาถาทั้งวัน พอถึงเวลาโจรมาปล้น บรรดาโจรทั้งหลายเห็นมีทหารเดินขวักไขว่กันเต็มบ้านทวดของท่านเด่น หัวหน้าโจรเห็นเช่นนั้นรู้ทันทีว่าบ้านหลังนี้มีคนดีมีวิชาให้ความคุ้มครองแล้ว หัวหน้าโจร
จึงสั่งลูกน้องเว้นบ้านหลังนี้ไว้หนึ่งหลังคาเรือนไม่ปล้น ในเมื่อมีคนดีมีฝีมือเช่นนี้ ใครบ้างไม่อยากจะรู้จัก ต่อมาภายหลังหัวหน้าโจรก็มาทำความรู้จักกับทวดของท่านเด่นในที่สุด

เอาล่ะคราวนี้มาถึงตอนพระธุดงค์หลงป่ากันบ้าง ก่อนหน้านี้แฟน ๆ ของผม คงจะจำกันได้ว่าผมเคยเล่าพระธุดงค์หลงป่ามาคณะหนึ่งแล้ว คณะท่านเด่นเป็นคณะที่สอง สถานที่รึ ก็ทุ่งใหญ่นเรศวรเช่นเดิม คณะก่อนคือท่านประเสริฐ (เรื่องเล่าจากโกสินทร์ ตอน ๔๙ ลว. ๑๙ มิ.ย. ๒๕๕๔) ท่านเด่นเล่าว่า วันนั้นคณะท่านออกจากวัดสาขาแม่ในลพบุรีขึ้นเขาน้อย ทันทีที่ขึ้นเขาน้อยก็หลงซะแล้ว คณะท่านเด่นไป ๔ รูป มีท่านพรตเป็นผู้นำคณะ ตามด้วยท่านอ้น ท่านเด่น อีกรูปหนึ่ง ท่านนึกชื่อไม่ออก

ท่านเล่าต่อไปว่า เพียงเริ่มเข้าเขตทุ่งใหญ่นเรศวรเท่านั้น ท่านบอกว่าท่านเกิดความรู้สึกตัวขึ้นมาจับจิตจับใจอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมาเฉย ๆซะยังงั้นแหละ เรียกว่าหากคุมสติไม่อยู่ต้องเป็นบ้าแน่ ๆ  ท่านเด่นบวชมาประมาณ ๗ พรรษาแล้ว พระอาจารย์ใหญ่ของท่านแนะนำให้บรรดาพระลูกศิษย์ทั้งหลายควรออกธุดงค์สักครั้งหนึ่งในชีวิต ให้พบกับความยากลำบากถึงขนาดเอาชีวิตเป็นเดิมพัน เพราะหากอยู่แต่ในวัดมีความสะดวกสบาย มีความปลอดภัย สำหรับอาหารที่เตรียมไปก็มีมาม่าเป็นห่อ ๆ และข้าวสารเอาไปหุงกันในป่า เพราะในป่าไม่มีโยมคอยใส่บาตร เค้ามีข้อยกเว้นในกรณีที่ธุดงค์ในป่า สามารถเอาอาหารเหล่านี้ไปได้ ก็ฉันข้าวกับมาม่านี่ล่ะ เมื่อเข้าในป่าลึกก็ต้องมีงูซิ ถูกต้องแล้วครับมีอยู่วันหนึ่งจ๊ะเอ๋กับงูจงอาง ที่เราเห็นในข่าวโทรทัศน์พบงูจงอางตัวเบ้อเร้อ นั่นว่าใหญ่แล้วนะ แต่ในป่าลึกเช่นนี้ มันจะอลังการขนาดไหน

วันนั้นท่านนิพจน์ เดินนำหน้าคณะ ป่าทั้งป่ามันเขียวไปทั้งหมด มันไม่มีจุดเด่นอะไรเลย ฉับพลันทันใดเห็นจงอางตัวเบ้อเร่อมันยกตัวขึ้นสูงระดับเท่ากับคนเลย ทั้งสองฝ่ายต่างคนต่างหยุด ตัวเย็นเฉียบมีความรู้สึกเหมือนเอาน้ำแข็งมาราดหัวราดตัว ทั้งที่อากาศรอบตัวร้อน ทั้งสองฝ่ายต่างจ้องตากันอึดใจหนึ่ง เมื่อต่างฝ่ายต่างก็ไม่ทำร้ายกัน ใฝ่สันติ ก็ต่างคนต่างไป งูจงอางก็เอาหัวลงเลื้อยหายไปในป่า  เดินต่อไปจนถึงริมฝั่งแม่น้ำ เห็นมีต้นไม้ล้มลงไปในน้ำ ท่านก็เหยียบต้นไม้ เพื่อจะข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง ทันใดนั้นเห็นหัวพญากระรอกเผือก ตัวเท่าหมาหางยาวเป็นเมตร ลักษณะสวยงามมากสีขาวทั้งตัวเลย มันก็ขึ้นมาจากน้ำเหมือนกัน ก็กระโดดหนีหายไป ในป่าลึกเมื่อพบงู ก็ต้องมีเสือซิครับ แน่นอนท่านนิพจน์หัวหน้าคณะผู้มีประสบการณ์ ท่านก็เดินเคาะกาน้ำ เพื่อให้เสือตกใจจะได้หนี หากมีเสืออยู่บริเวณนั้น จริงดังคาด มีเสืออยู่บริเวณนั้นจริง ๆด้วย มันได้ยินเสียงเคาะกาน้ำ ก็กระโดดหนีหายไป แต่เมื่อไปดูรอยฝ่าเท้าเสือบนพื้นทรายที่เสือเหยียบ เจ้าประคุณเหนือคำบรรยายจริง ๆ ท่านเด่นกางมือเต็มที่ประกอบคำเล่า คุณพระคุณเจ้ามันใหญ่กว่าฝ่ามือท่านอีก ผมก็กล่าวเสริมว่า แล้วตัวมันไม่ใหญ่เท่าควายหรอกรึ ท่านเด่นว่าเห็นระยะไกลและในป่าด้วยซึ่งเป็นสีเขียวไปทั้งหมดเลยประมาณไม่ได้ว่าตัวขนาดไหน

นอกจากนั้นมีอยู่ครั้งหนึ่งเสือยืนมองคณะพระธุดงค์ มันคงไม่เคยเห็น ท่านเด่นเห็นเช่นนั้นก็ใจระทึกแล้ว เสือยืนมองสักพักก็ไป ท่านเด่นบอกว่าหากขืนยืนอยู่ตรงนั้น ถูกเสือกินแน่ เข้าป่าในเมื่อเจองูจงอาง เสือ ยังขาดอีกสิ่งหนึ่ง จะได้ครบสูตร ถูกต้องแล้วครับคราวนี้เจ้าป่าเลยล่ะ ช้างครับ เย็นวันหนึ่งคณะพระธุดงค์สวดมนต์เย็นอย่างที่เคยปฎิบัติกันทุกเย็น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงโครมคราม ต้นไม้หักโครมครามอื้ออึงราวกับป่าจะแตกฉะนั้น โอ้โฮ! สักพักเจ้าของเสียงก็ปรากฎตัว ช้างตัวเบ้อเร้อ เขาว่าช้างเป็นโขลงว่าดุแล้ว ยังน้อยกว่าช้างตัวเดียว เพราะช้างตัวเดียวเป็นช้างมีปัญหา มันเจ้าอารมณ์ ขี้หงุดหงิด อยู่ร่วมกับฝูงไม่ได้เลยต้องออกมาอยู่ตัวเดียว มันเห็นเช่นนั้นปรี่พุ่งเข้าหากลุ่มพระธุดงค์ทันที แต่คณะพระธุดงค์ไม่หนี ด้วยเชื่อในบทสวดที่กำลังสวดอยู่ อีกทั้งผลของความดีของแต่ละรูปที่ได้สั่งสมความดีกันมา ท่านเด่นเนื่องด้วยท่านออกธุดงค์ครั้งแรก ยังไม่มีประสบการณ์ตัวสั่นไปหมดทั้งตัวด้วยความกลัว บทสวดที่เคยสวดมาเป็นปี ๆ เกิดลืมขึ้นมากระทันหันด้วยความตกใจสุดขีด และสิ่งที่คณะพระธุดงค์ยึดมั่น ก็แสดงปาฎิหาริย์ให้ประจักษ์

เพราะจู่ ๆ พอช้างจะเข้าถึงบริเวณที่พระสวดมนต์อยู่นั้น ช้างเกิดเบรคอย่างกระทันหันโดยไม่ทราบสาเหตุ ความเงียบสงัดก็ปกคลุมป่าบริเวณนั้น ราวกับหนังคนละม้วน มันก็ค่อย ๆ ถอยออกจากบริเวณนั้นอย่างเงียบกริบ ผิดกับที่มาครั้งแรก ท่านเด่นกล่าวว่า น่าจะเป็นบารมีพระอาจารย์ของท่านที่ช่วยปกปักรักษาให้คณะศิษย์ปลอดภัย พวกสิงสาราสัตว์มาครบแล้ว ผีล่ะยอดฮิตอันดับหนึ่ง ท่านบอกว่าไม่มี คณะท่านไม่พบผีเลย สงสัยบารมีพระอาจารย์ของท่านคุ้มครอง ท่านเชื่ออย่างนั้น

ท่านนั่งนิ่งสักครู่ก็นึกขึ้นมาได้ว่า ในขณะที่ท่านขึ้นไปถึงยอดเขาลูกหนึ่ง จู่ ๆ ท่านเกิดอาการชอบสถานที่แห่งนั้นขึ้นมาอย่างกระทันหันคล้ายกับตัวท่านเคยอยู่สถานที่แห่งนี้มาก่อน ท่านเลยมีความคิดว่าท่านอยากจะอยู่สถานที่แห่งนี้ตลอดไป ที่นี่มีความความสุขจริงหนอ ตอนนั้นท่านเดินรั้งท้ายขบวน เป็นที่น่าแปลกใจยิ่งนัก ท่านไม่เห็นเพื่อนพระข้างหน้านั้นเลย เหมือนกับท่านเดินอยู่อยู่คนเดียว ทันใดนั้นเองมีอะไรบางอย่างที่ตามองไม่เห็นเคลื่อนที่มายังสถานที่แห่งนั่น จนต้นไม้ลู่อย่างเห็นได้ชัด จนกระทั่งต้นไม้ล้มลงตรงหน้าท่าน  ท่านถึงได้สติกลับคืนมาเป็นตัวของตัวเอง เมื่อท่านมีสติกลับคืนมา ท่านก็มองเห็นเพื่อนพระที่เดินอยู่ข้างหน้าขึ้นมาทันที เป็นที่น่าแปลกใจยิ่งนัก เมื่อท่านกลับมาจากธุดงค์ ท่านนำเหตุการณ์ตอนนี้ให้ท่านเจ้าอาวาสฟัง ท่านเจ้าอาวาสให้ความเห็นว่า ในขณะนั้นสิ่งลี้ลับได้มาควบคุมจิตใจของท่านเด่นไว้หมดแล้ว หากไม่มีอะไรมาขวางกั้นเอาไว้ ท่านเด่นจะต้องอยู่ ณ สถานที่แห่งนั้นตลอดไป อันตรายถึงแก่ชีวิตทีเดียว

เล่ามาถึงตอนนี้ เราก็ถึงท่าเรือเฟอร์รี่พอดี  เรื่องของท่านเด่น ก็จบลงเพียงเท่านี้ ขอความสุขสวัสดีจงมีแก่ทุกท่านเทอญ.....