ยายของผมเห็นว่าผมสนใจเรื่องการเลี้ยงรักยม กุมารทอง ก็เลยเล่าเรื่องราวพี่ชายของยาย สมัยยายผมยังเป็นเด็กหรือวัยรุ่นว่าพี่ชายของยาย ซึ่งยายเรียกแกว่าพี่เณรหยอด แกเป็นคนเลี้ยงผีชนิดที่ว่าใช้งานได้ ยายของผมเกิดสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (ร.6) ยังครองราชย์อยู่  อำเภอที่ยายอยู่เป็นป่าเราดี ๆ นี่เอง เอาเป็นว่าสมัยที่ผมเป็นเด็กประมาณปี พ.ศ. 2513 พื้นที่ดังกล่าวยังอยู่ภายใต้อิทธิพลของผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์อยู่เลย แล้วสมัยยายมันจะกันดารขนาดไหน ยังจำได้ว่าสมัยนั้นทหารได้นำรถถังมาปราบผกค. ผมและเพื่อน ๆ ยังได้มีโอกาสนั่งบนรถถังในขณะที่มันวิ่งอยู่ ไม่ใช่ขึ้นไปนั่งเฉย ๆ บนรถถังเนื่องในโอกาสวันเด็กเหมือนเด็กในยุคปัจจุบัน นั่งบนรถถังจนเพลิน กว่าจะลงจากรถถังมันก็เลยเขตชุมชนมามากแล้ว เดินกลับบ้านกันลิ้นห้อยเลย วันดีคืนดีทางการเขาก็ยิงผกค.ได้ นำมาแขวนไว้กับเสาใช้ถังน้ำมันกิโลใหญ่รองเป็นฐาน เอาศพมาแขวนไว้อย่างนั้น ในมือของผกค.ยังมีหยวกกล้วยอยู่ในมือเลย พอเริ่มจะเน่าเขาก็นำไปเผา  สมัยนั้นร้ายแรงมาก พวกพูดไทยคำ ฝรั่งคำโดนยิงแน่ เขาหาว่าเป็นทาสของอเมริกา สมัยนั้นผกค.ไม่ชอบอเมริกานี่ครับ  ผกค.เดินถือปืนกันขวักไขว่ข้างถนนหลวงให้เห็นกันชัด ๆ เลย ก็พื้นที่ตรงนั้นเป็นพื้นที่สีแดง โอยน่ากลัวจริงๆ ประเทศไทยเรารอดมาได้สุดยอดจริง ๆ นอกเรื่องไปแล้ว กลับมาฟังเรื่องของพี่ยายต่อไป ผีที่พี่ชายยายเลี้ยงเฮี้ยนมาก ขนาดที่ว่าเวลาพี่ชายของยายจะกลับบ้าน ผีมันจะมาชักบรรไดบ้านลงเพื่อให้พี่ชายยายได้ขึ้นบ้าน บ้านของคนสมัยก่อนยกเสาสูง พื้นบ้านเค้าก็สูงขนาดหัวของเราแล้ว เป็นที่รู้กันว่าเมื่อพี่ชายยายจะกลับมาบ้าน บรรไดบ้านจะถูกชักลงมาแล้ว อีกประการหนึ่งที่นอนของพี่ชายยาย ไม่มีใครสามารถนอนได้ ผีมันจะลากลงมาเลย เวลาพี่ชายยายกลับมาบ้าน แกจะเอาผีไว้ที่ใต้ต้นไม้ข้างบ้าน จะไม่นำเข้าบ้านเพราะผีมันแรงเฮี้ยนมากเอาไว้ในบ้านไม่ได้ เวลาใครไม่สบายหมายถึงว่าถูกของพี่ชายของยายก็จะไปรักษา ผมคิดว่าพี่ชายยายน่าจะเป็นหมอผีก็ว่าได้ ฟังเรื่องราวที่ยายเล่าแล้วผมนึกถึงขุนแผนเลี้ยงผียังไงยังงั้น ความแรงของผีทำให้ไม่มีใครสนใจจะเลี้ยงผีต่อจากพี่ชายยาย แกก็อยากจะถ่ายทอดวิชาเลี้ยงผีให้ลูกหลานได้สืบทอดไว้ในตระกูล จนแล้วจนรอดวิชาเลี้ยงผีก็ตายไปกับพี่ชายยาย ผมก็นึกเสียดายว่าวิชาเลี้ยงผีของพี่ชายยายนำมาใช้อย่างได้ผล น่าเสียดายที่ผมเกิดมาช้าเกินไป ก็แม่ของผมยังไม่มาเกิดในโลกนี้เลย มันห่างกันหนึ่งช่วงอายุของคนเลย ผีของพี่ชายยายไม่มีกายหยาบแต่สามารถชักบรรไดบ้านลงมาได้ แน่มาก .....

          พูดถึงยายนึกถึงสมัยที่ยายไม่สบาย อาการของยายไม่พูดไม่จานอนซมตลอดวันตลอดคืน น้าของผมสงสัยว่าจะโดนคุณไสย เลยนำเรื่องดังกล่าวไปปรึกษากับเพื่อนบ้าน ขณะที่คุยกันอยู่นั้นยายผ่อง แกนั่งฟังอยู่ด้วย แกก็บอกว่าแกกินข้าวเย็นเสร็จแล้วจะไปเยี่ยมยายผม พอแกเห็นยายผมอยู่ ๆ อาการของยายผ่องก็เปลี่ยนไปทันที พูดภาษาอะไรก็ไม่ทราบคล้ายภาษาแขก แล้วสั่งให้น้าผมนำดินสอมา แล้วแกก็เขียนยันต์บนตัวของยาย ต่อมายายก็หายจากการเจ็บป่วย มาทราบภายหลังว่า ยายไปโดนของที่พวกหมอไสยศาสตร์ร้อนวิชา แต่ไม่รู้จะทำใครเลยทำปล่อยมาในอากาศ คนที่คราวเคราะห์ไม่ดีก็รับไปดังเช่นยายของผมรับมา สำหรับยายผ่องแกมีครูหมอประจำร่างของแก ครูหมอยายผ่องเป็นหมอรักษาโรคคนที่โดนของไสยศาสตร์ ฉะนั้นเวลายายผ่องไปเยี่ยมใครก็ตามหากคน ๆ นั้นเป็นโรคธรรมดา ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หากคนนั้นโดนของ ครูหมอจะเข้าประทับร่างยายผ่องทันทีโดยที่ไม่ต้องทำพิธีเชื้อเชิญ น้าของผมเห็นยายผ่องตอนที่ไปเยี่ยมยาย แรก ๆ ก็คุยปกติ พอครูหมอประทับร่างหน้าตายายผ่องเหี่ยวย่นกว่าอายุจริงของแกเสียอีก พูดภาษาก็ฟังไม่รู้เรื่องแล้ว

          ญาติของผมคนหนึ่งสมมุติว่าชื่อป้าจาน  อยู่ ๆแกกับสามีของแกก็ไม่พูดไม่จาอยู่บ้านเดียวกัน แต่ไม่พูดกัน ยายของผมสงสัยเลยให้หมอเสริมตรวจดูให้ ก็ทราบว่าป้าจานโดนคนทำของใส่ให้ป้าจานกับสามีแกโกรธกัน หมอเสริมบอกว่าให้ไปตรวจดูในใต้บรรไดบ้าน หรือหน้ารั้วบ้านผมก็จำไม่ได้เสียแล้วว่ามีสิ่งอาถรรพณ์ฝังไว้หรือเปล่า  จริงดังคาดยายผมไปพบหุ่นขี้ผีงเป็นรูปผู้หญิงกับผู้ชายหันหลังให้กัน และมีสายสิญจ์พันรอบหุ่นทั้งสอง หมอเสริมก็ทำพิธีล้างอาถรรณ์ดังกล่าว หมอเสริมนี่ยายนับถือมาก เวลาหมอเสริมทำผิดครู เวลาครูมาประทับทรงร่างหมอเสริม หัวจะโขกพื้นอย่างแรงเป็นการทำโทษทุกครั้ง ที่หมอเสริมผิดครู  สมัยผมเรียนในกรุงเทพฯ ผมปวดหัวที่หาสาเหตุไม่ได้ ยายก็ให้หมอเสริมตรวจสอบให้ หมอเสริมบอกว่าผมนอนหันหัวไปทางบรรไดบ้านให้เปลี่ยนหัวนอนใหม่ เหลือเชื่อจริงๆ หมอเสริมไม่เคยมาบ้านที่ผมอาศัยอยู่ และไม่รู้ว่าผมนอนตรงไหน หมอเสริมรู้ได้อย่างไร เรื่องราวของหมอเสริมมีอีกหลายเรื่อง แต่ผมยังเด็กมากในช่วงนั้นจำได้แค่นี้....   ขอความสุขสวัสดีจงมีแก่ทุกท่านเทอญ....