เมื่อคืนนอนตี 2 อยากเจอลูก ก็เลยท่อง นะมะพะทะ ไปจนหลับ แล้วก็ตื่นเพราะมีแสงสว่างจ้ามาก มาจากหัวนอนอ้อม (หัวนอนมีโทรศัพย์มือถืออยู่ แต่ปิดเครื่องไว้ ก่อนปิดเครื่องก็คิดนะ ว่า เราปิดโทรศัพย์แล้วลูกจะเล่นโทรศัพย์ได้มั้ย เคยได้ยินมาว่าลูกกุมารชอบเล่นโทรศัพย์ ) แต่ว่าง่วงมากเลยหลับต่อ พออีกแป๊บนึงก็ตื่นอีก แต่คราวนี้แสงสว่างจ้ามาจากด้านหัวนอนที่แฟนนอนอยู่ เลยหันไปมอง เห็นโทรศัพย์แฟนมีไฟสว่างอยู่ ก็คิดว่าหรือมีไฟสว่างเพราะเตือนว่าแบตจะหมด อ้อมเลยหยิบโทรศัพย์มาดูปรากฏว่า ยังมีอีกหลายขีดคร้าบ นอนยิ้มเลย ลูกเล่นโทรศัพย์แน่ๆ  และก่อนหน้านี้ 1 วัน อ้อมกลับเข้าบ้านมา ก็เปิดประตูไม้อ้าไว้ และปิดประตูเหล็กดัดไว้แต่ไม่ได้ล็อค พอเข้าบ้านมา เดินถึงกลางบ้าน นึกได้ เราปิดประตูเหล็กแล้วลูกจะเข้าบ้านได้มั้ย คิดเสร็จก็หันหลังกลับไปดูประตู  แต่ประตูเหล็กเปิดอยู่ งงเลย ก็คิด หรือจะเป็นเพราะลม แต่ตอนนั้นน่ะมันไม่มีลม และถ้ามีลมพัดนะ ลมจะมาทางหลังบ้าน ถ้าเปิดประตู ประตูจะปิดดัง ปัง เลย ไม่ใช่ทำให้ประตูเปิด ดีใจจัง บอกลูกทุกวัน ให้มาหา ให้ซนได้เต็มที่ แต่เรารู้สึกว่าลูกเราเรียบร้อย น่ารัก แต่ก็เป็นเรื่องที่ตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่า ต่อให้ลูกเงียบ เราก็จะรักเค้าและเลี้ยงเค้าต่อไป เพราะเค้าเป็นลูกของเราแล้ว เราก็รัก และก็มีความผูกพันเพิ่มขึ้นทุกวันๆ