อิจฉาอ่ะ อยากเจอพ่อปิยะบ้าง ส่วนกุมารรีวัดคันลัดบอกคำเดียวเงียบกริบ อาจเพราะผมมีลูกชายเยอะมั้ง แล้วเค้าก็เป็นสาวแล้วด้วย

ของผมนี่ เอาของผมไปซ่อน 1 ครั้ง และก็มาแหย่อ่ะครับประมาณเคลิ้มๆ มาจี้ๆผมอ่ะครับ ผมนอนกางขาเค้่ก็มาจับขาผมหุบอ่ะ อิอิอิ ซนได้อีกอ่ะครับ แต่กุมารวัดนี้อาหารหยาบไม่เจ็บเป็นมากครับ ของโปรดสุดๆ ต้องนี่เลย น้ำเขียว - น้ำแดง ยิ่งของเล่นนี่นะชอบมากๆๆๆ ครับ

ไม่อยากเจอครับ กลัว



เจอแต่เงาร่างใหญ่ๆ มองดูผม ผมก็ขนลุกแล้ว

ดูท่าทางอยากรู้เรื่องพ่อปิยะนะครับ อิอิ







งั้นเล่าให้ฟัง







เริ่มด้วย จากปากแม่ และป้า เล่าให้ฟังบ่อยๆ เมื่อกลับบ้านไป



พ่อผมเจอ หลายครั้งเป็นพ่อเลี้ยงนะครับ พ่อชอบนอนอยู่ข้างล่าง แม่กับน้องนอนข้างบน



พ่อเล่าว่า นอนๆอยู่แล้วสะดุ่งตื่นขึ้นมา เห็นพ่อปิยะ นั่งค่อมตัวอยู่ แล้วเอาหน้ามาจ่อหน้าของพ่อ



หน้าตาเข้มๆ มีหนวดยาวสวย ไม่ใส่เสื้อ ใส่ผ้าถุงหรืออะไรซักอย่าง นับแต่นั้นมา พ่อไม่ค่อยนอนบ้านซักเท่าไหร่



จะไปนอนแฟตตำีรวจ เพราะเค้าเป็นคนกลัวผีมากๆ







ส่วนป้า เจอบ่อยมาก ตั้งแต่ยังไม่ย้ายบ้านแล้ว ป้านอนหลับแล้วนอนเอาเท้าไปชี้ที่รูป เสด็จพ่อ แล้วโดนเข้าฝันว่า มรึงเอาตีนมาชี้กูทำไม แล้วป้าก็ตื่น



แล้วพอย้ายบ้านมา ป้าผมจะนอน ห้องพระ เพราะห้องเต็ม ตื่นมาเจอบีบแขนบ้าง เป็นรอยมือเห็นๆ จนป้าบอกว่า ย้ายพระออกจากห้องผม เพราะผมไม่อยู่แม่เลยเอาพระมาไว้หมด



แล้วป้าเป็นคนชอบพระ เลยไปหยิบๆพระดูจากหิ้ง แต่ไม่ได้เอาไปไหนนะ



ส่วนมากเป็นพระของผม และของตายาย ตกคืนนั้น ป้าเข้านอนกับแม่ ป้าหนีไปนอนกับแม่เพราะกลัวผีอย่างทุกวัน



พอแม่หลับเท่านั้นแหละ ป้าเจอเสด็จพ่อ มาบีบแขน แล้วบอกว่า มายุ่งกับของๆกูทำไม แล้วก็หายไป



ป้าผมเจอบ่อย จนไม่อยากมานอนบ้านผม







ส่วนน้องของผม 4 ขวบ ซึ้งผมรู้สึกผิดมากๆ จะเล่าให้ฟัง



วันนึง ผมกลับบ้านอย่างเคย ถวายนมและน้ำแดง อย่างที่เคย



แล้วแม่เล่าให้ฟังบ่อยๆว่า น้องมันชอบเล่นคนเดียว พูดคนเดียว บ่อยๆ ปรกติแล้วน้องผมจะไม่กล้าอยู่คนเดียวกลัวผี



เด็วนี้เล่นอยู่ข้างบนคนเดียว ทำอะไรคนเดียวได้ เออแปลก



ผมก็เลยถามน้องว่า ที่บ้านเรามีพี่ไหม น้องผมบอก * มี * ผมก็เลยถาม หน้าตายังไง น้องผมบอกพี่เค้า หน้าขาวๆ ไม่ใส่เสื้อ มีขนมแค๊ก บนหัว น้องผมพูดแล้วหันไปหัวเราะกับแม่ และป้า แล้วผมก็บอกว่า แม่น้องมันเจอจริงๆวุ้ย



แล้วผมก็ขับรถกลับมาบ้านแฟน แล้วกลับไปบ้านแม่อย่างเคยๆ นา่นๆไปที แต่ไม่ได้ขับรถกลับ



วันนั้นให้แม่มารับ แล้วไปแวะกินข้าวข้างทาง พอกินก็นึกขึ้นได้ ก็ถามน้องต่อว่า แล้วเจอพี่สองคนนั้นอีกป่าว น้องผมจะเรียกกุมารว่า พี่สองคน น้องผมบอกว่า มาทุกวัน แล้วผมก็ถามว่า มาพี่เค้ามาตอนไหน น้องตอบว่า มาเย็นๆมึดๆ



แล้วน้องก็บอกว่า พี่สองคนอ่ะชอบแกล้งหนู แล้วหนูก็เลยฟ้องปู่แก่ๆ ที่อยู่ที่บ้าน ผมก็ตกใจ







พอกินเสร็จก็คิดเงิน แล้วเดินไปร้านข้างๆเพื่อซื้อที่นอน



แม่ไปซื้อที่นอนให้พ่อ แล้วไอน้องผมก็ชี้ไปที่รูปๆนึง แล้วพูดขึ้นว่า นั่นไงปู่ ผมมองแล้วตกใจ ป้าผมก็ตกใจ ผมก็บอกแม่ แม่กลัวไปเลย งิงิ แล้วคนขายที่นอนทำหน้าอึ้งๆไปพักนึงแล้วไม่ถามอะไร ยิ้มๆ แล้วก็ขายของต่อ







ไอผมก็ถามเลย ด้วยความสงสัยและตกใจ



ถามว่า ปู่เค้าถามว่าอะไร น้องผมบอกว่า ปู่เค้าถามว่า พี่เค้าแกล้งอะไรหนู



น้องผมก็บอกว่า พี่เค้ามาแหย่หนู แย่งของเล่นหนู







แล้วผมก็ถามว่า ไม่กลัวพี่เค้าหรอ น้องผมบอกไม่กลัว แล้วน้องมันพูดว่า พี่เค้าหน้าเหมือนผีเลย



แล้วน้องผมก็ตกใจ แล้วนับแต่นั้นมา ผมถามน้องพี่เค้ามาอีกไหม น้องผมบอกไม่เห็น



รู้สึกผิดมากๆครับที่ทำให้น้องกลัว







ส่วนผม เจอทั้งกลางวันทั้งกลางคืน เพราะเกิด พุธกลางคืนหรือเปล่าก็ไม่ทราบ



ส่วนเจอกุมาร บ่อย แต่ไม่เห็นเป็นตัวเป็นตน ได้ยินแต่เสียงเด็กบ้าง เสียงบันไดเนีย ทุกวัน กลางวันก็เจอ



เสียงวิ่ง เหมือนมี 2 คนนั้นแหละ วิ่งขึ้นวิ่งลง



มีอยู่วันนึง ตกเย็น มึดล่ะ ได้ยินเสียงเด็กร้อง จากห้องน้ำ หูไม่ฝาด ร้องเหมือนโดนตี แต่ไม่มีใคร



แต่พอมาคิดไปคิดมา เราผิดหรือเปล่า ที่เราพูดกับแม่ ว่าเจอวิ่งขึ้นวิ่งลง แล้วเรากลัว ได้ยินเสียงบ้่าง



แฟนผมโดนแกล้งบ่อยแล้วนอนไม่ได้ จนไม่นอนบ้านผมเลย ผมว่าเสียงเด็กร้องเพราะกุมาร โดน พ่อปิยะตีหรือเปล่า



ที่คิดอย่างนี้ เพราะที่น้องผมเจอที่ ปู่มาถามว่าพี่แกล้งอะไรหนู



เด็กอายุ 4 ขวบ เรียนเตรียมอนุบาลอยู่เลย ที่จะมาโกหก แล้วน้องผมรู้ได้ไง ว่ากุมาร ไม่ใส่เสื้อ มีขนมแค๊กบนหัว



หน้าขาวๆ มาตอนมึดๆเย็นๆ







กุมาร นี้ผมได้มาจากยายของผม ผมแขวน ติดตัวตลอดตอนไปอยู่ ต่างจังหวัด ไปเรียนอยู่ 2 ปีแล้วกลับมา ไม่เคยถวายอะไรเลย ด้วยความเป็นเด็กนึกว่า ไว้ห้อยคอเหมือนพระทั่วๆไป



ไอเราก็นึกว่า เค้าไม่อยุ่ แล้ว พอมารู้แบบนี้ เค้ามีอยู่จริง ทั้งๆที่เก็บไว้ เป็น 10 ปีได้แล้วมั้ง







ไม่มีใครรู้ถ้าไม่เจอกับตัวเอง สิ่งที่คุณไม่เจอ ไม่มีตัวตน เพราะคุณอยากเจอ แต่คุณไม่ใช้ความรักความรู้สึกสำผัสมันคุณก็ไม่รู้หรอก คนที่ว่า ยิ่งกลัวยิ่งเจอ ผมไม่เชื่อ เพราะยิ่งกลัวยิ่งหลอน ถ้าเราทำจิตใจอยู่บนโลกความเป็นจริงได้ ทุกอย่างจะเงียบสงบ ดังใจที่ว่างเปล่า



ผมเคยเจอกระทั้งสิ่งที่หน้ากลัวที่สุดในชีวิต มาแล้ว



จ่องมองตาสบตา สำผัสได้ถึงความรู้สึกหวาดกลัว แต่เราไม่หนี แต่เรากลับมองว่าคืออะไร



แต่ยิ่งมอง กลับยิ่งมองมันไม่เห็น แต่สิ่งที่เห็นนั้น ทำอะไรเราไม่ได้ เพราะเราอยู่ในบ้าน



ได้แต่เรียกเรา ตามเสียงลม ตัวดำเป็นตอตะโก ร่างสูงใหญ่ มากว่ากำแพงบ้าน ตาแดงเป็นไฟ จ่องมองเราผ่านหน้าต่าง



แล้วมองตาจ่องตา เป็นคุณ คุณจะกลัวไหม แต่ผมกลับอุ่นใจ แล้วจ่องมอง เพราะเราอยู่ในบ้าน



โตมาผมรู้เคยว่า คำที่ยายผมว่าทุกๆวัน ตอนเด็กๆว่า อย่างวิ่งตอนกลางคืน เพราะผีบ้านผีเรือนไม่ชอบ











มีอีกหลายอย่าง ที่ผมเจอ ตั้งแต่ 3-4 ขวบ จนถึงทุกวันนี้







ครั้งสุดท้ายที่เจอ ต้องรีบขับรถไปวัดให้เร็วที่สุด เพราะน่ากลัวมากๆ







โปรดติดตามตอนต่อไป

อ่า ขอบคุณมากครับ ขอคุยหลังไมค์กับคุณ SakadiO ด้วยได้ไหมครับ



เมลผม olaan_เอเจ@เมลร้อน.com



ขอบคุณมากครับ

น่าเห็นใจครับ