ทำบุญได้หลายวิธี แต่ที่สำคัญที่สุดจิงๆ คือ จิตใจ ถ้าคุณทำบุญใส่บาตรทุกครั้ง แต่กลับต้องมานั่งเครียดไม่มีเงิน



แบบนี้ก็ไม่ได้บุญหรอก ต่างกับแค่เพียงคุณให้ขอทาน 1บาท แต่ให้ด้วยใจ คุณคิดเอาละกานว่าอย่างไหนจะได้บุญมากกว่า



ยังไงก็ยังขอยืนยันว่าอยู่ที่ใจและเจตนา ว่าเราต้องการทำบุญจริงๆ 



ไงก็ขอให้ลูกกุมารได้บุญกานเยอะๆ นะ

ได้หมดครับ  แต่ที่เห็นผลเร็ว คือถวายสังฆทาน  เพราะพระพุทธเจ้า ยังทรงสรรเสริญ ว่าสังฆทาน ที่ถวายแกพระสงฆ์ 4 รูปขึ้นไป

แม้พระองค์ยังมองไม่เห็น  ที่สิ้นสุดแห่งบุญ  อานิสงฆ์มากมายหลายกัลป์นัก 

ทำดีครับ  ขอแค่ทำดีทุกอย่าง ได้บุญหมด   แต่การทำดีนั้นต้องไม่เดือดร้อนคนอื่นนะ ถ้าทำดีแล้วเดือดร้อนคนอื่นนี่เขาไม่เรียกว่าทำดีครับ เพราะยังเดือดร้อนคนอื่นอยู่ บุญจะไม่บริสุทธิ

การทำบุญสามารถทำได้ง่ายๆ   เช่น  ช่วยเพื่อนถือหนังสือ  หรือสิ่งของ  จูงคนแก่ ข้ามทางม้าลาย   บริจาคทานเล็กๆ น้อยๆ เชื่อมั๊ยว่าเงินแค่บาทเดียวถ้าทำ  ปิดไฟ ที่ไม่จำเป็น   กดปุ่มลิปให้คนอื่น

ด้วยใจอันเป็นกุศลแล้ว ล่ะก็ สามารถทำให้ไปเกิดเป็นเทวดาได้เหมือนกัน  (เคยอ่านเจอใน พุทธประวัติ หรือว่าอะไรนี่หล่ะจำไม่ได้ ต้องขออภัย) 

คือสรุปง่ายๆ ครับ ว่าการทำดี จากจิตใจที่สะอาดบริสุทธิ  นั้นได้บุญทั้งนั้นครับ การทำบุญที่วัด ตักบาตร  สวดมนต์

หรือ รักษาศีล   นั้นเป็นเหมือนเส้นเลือดใหญ่ ของการทำบุญเท่านั้นเองครับ 

ขอเล่าเรื่องส่วนตัวหน่อยนะครับ 

คือผมเองก็มี พระอาจารย์ที่นับถืออยู่  มีครั้งหนึ่งผมไปสักมา เลยถามอาจารย์ว่า มีข้อห้ามอะไรมั้งครับ

(เพราะส่วนใหญ่ที่สักกันเขาจะห้ามทำโน่น ห้ามทำนี่ ห้ามกินนั้น ) อาจารย์บอกว่า กูจะไปห้ามอะไรได้  มันเรืองของพวกมึง  ผมก็งง  อ้าวแล้ว

ที่เขาสักกันมามีมีห้ามกันนะครับ   มันก็เรื่องของเขา แต่กูไม่ห้ามดอก  ขอแค่เป็นคนดี คิดดี พูดดี ทำดี 

มีพระรัตนตรัย ประจำใจ  จะทำอะไรก็นึกถึง คำสอนของพระพุทธองค์ พ่อแม่  แล้วครูบาอาจารย์   ก็แค่นั้น

ท่านอธิบายอีกเยอะครับ  แต่พิมพ์คงไม่หมด

 

กระถางต้นไม้ก็ได้.. ถ้าเป็นต้นไม้ใหญ่ก็จะดีค่ะ

การทำทานเป็นบุญอย่างหนึ่งใน บุญกิริยาวัตถุ ๑๐ ประการ



บุญ กิริยาวัตถุ ๑๐ ประการ คือ สิ่งอันเป็นที่ตั้งแห่งการทำบุญ หรือกล่าวอย่างง่ายๆว่า การกระทำที่เกิดเป็นบุญ เป็นกุศล แก่ผู้กระทำดังต่อไปนี้



1)บุญสำเร็จได้ด้วยการบริจาคทาน (ทานมัย) คือการเสียสละนับแต่ทรัพย์ สิ่งของ เงินทอง ตลอดจนกำลังกาย สติปัญญา ความรู้ความสามารถ เพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ผู้อื่นโดยส่วนรวม รวมถึงการละกิเลส โลภะ โทสะ โมหะ ออกจากจิตใจ จนถึงการสละชีวิตอันเป็นสิ่งมีค่าที่สุดเพื่อการปฏิบัติธรรม



2)บุญ สำเร็จได้ด้วยการรักษาศีล (สีลมัย) คือการตั้งใจรักษาศีล และการปฏิบัติตนไม่ให้ละเมิดศีล ไม่ว่าจะเป็นศีล ๕ หรือศีล ๘ ของอุบาสกอุบาสิกา ศีล ๑๐ ของสามเณร หรือ ๒๒๗ ข้อของพระภิกษุ เพื่อรักษากาย วาจา และใจ ให้บริสุทธิ์สะอาด พ้นจากกายทุจริต ๔ ประการ คือ ละเว้นจากการฆ่าสัตว์ ละเว้นจากการลักทรัพย์ ละเว้นจากการประพฤติผิดในกาม และเสพสิ่งเสพติดมึนเมา อันเป็นที่ตั้งแห่งความประมาท วจีทุจริต ๔ ประการ คือไม่พูดส่อเสียด ไม่พูดปด ไม่พูดเพ้อเจ้อ และไม่พูดคำหยาบ มโนทุจริต ๓ ประการ คือ ไม่หลงงมงาย ไม่พยาบาท ไม่หลงผิดจากทำนองคลองธรรม



3)บุญ สำเร็จได้ด้วยการภาวนา (ภาวนามัย ) คือการอบรมจิตใจในการละกิเลส ตั้งแต่ขั้นหยาบไป จนถึงกิเลสอย่างละเอียด ยกระดับจิตใจให้สูงขึ้นโดยใช้สมาธิปัญญา รู้ทางเจริญและทางเสื่อม จนเข้าใจอริยสัจ ๔ คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ และมรรค เป็นทางไปสู่ความพ้นทุกข์ บรรลุมรรค ผล นิพพานได้ในที่สุด



4)บุญ สำเร็จได้ด้วยการประพฤติอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้ใหญ่ (อปจายนมัย) คือการให้ความเคารพ ผู้ใหญ่และผู้มีพระคุณ ๓ ประเภท คือ ผู้มี วัยวุฒิ ได้แก่พ่อแม่ ญาติพี่น้องและผู้สูงอายุ ผู้มี คุณวุฒิ หรือคุณสมบัติ ได้แก่ ครูบาอาจารย์ พระภิกษุสงฆ์ และผู้มี ชาติวุฒิ ได้แก่พระมหากษัตริย์ และเชื้อพระวงศ์



5)บุญสำเร็จได้ด้วยการขวนขวายในกิจการที่ชอบ (เวยยาวัจจมัย) คือ การกระทำสิ่งที่เป็นคุณงามความดี ที่เกิดประโยชน์ต่อคนส่วนรวม โดยเฉพาะทางพระพุทธศาสนา เช่น การชักนำบุคคลให้มาประพฤติปฏิบัติธรรม มีทาน ศีล ภาวนา เป็นต้น ในฝ่ายสัมมาทิฎฐิ



6)บุญสำเร็จได้ด้วยการให้ส่วนบุญ (ปัตติทานมัย) คือ การอุทิศส่วนบุญกุศลที่ได้กระทำไว้ ให้แก่สรรพสัตว์ทั้งปวง การบอกให้ผู้อื่นได้ร่วมอนุโมทนาด้วย ทั้งมนุษย์และอมนุษย์ ได้ทราบข่าวการบุญการกุศลที่เราได้กระทำไป



7)บุญสำเร็จได้ด้วยการ อนุโมทนา (ปัตตานุโมทนามัย) คือ การได้ร่วมอนุโมทนา เช่น กล่าวว่า “สาธุ” เพื่อเป็นการยินดี ยอมรับความดี และขอมีส่วนร่วมในความดีของบุคคลอื่น ถึงแม้ว่าเราไม่มีโอกาสได้กระทำ ก็ขอให้ได้มีโอกาสได้แสดงการรับรู้ด้วยใจปีติยินดีในบุญกุศลนั้น ผลบุญก็จะเกิดแก่บุคคลที่ได้อนุโมทนาบุญนั้นเองด้วย



8)บุญสำเร็จ ได้ด้วยการฟังธรรม (ธัมมัสสวนมัย) คือ การตั้งใจฟังธรรมที่ไม่เคยได้ฟังมาก่อน หรือที่เคยฟังแล้วก็รับฟังเพื่อได้รับความกระจ่างมากขึ้น บรรเทาความสงสัยและทำความเห็นให้ถูกต้องยิ่งขึ้น จนเกิดปัญญาหรือความรู้ก็พยายามนำเอาความรู้และธรรมะนั้นนำไปใช้ให้เกิด ประโยชน์ สู่หนทางเจริญต่อไป



9)บุญสำเร็จด้วยการแสดงธรรม (ธัมมเทสนามัย) คือ การแสดงธรรมไม่ว่าจะเป็นรูปของการกระทำ หรือการประพฤติปฏิบัติด้วยกาย วาจา ใจ ในทางที่ชอบ ตามรอยบาทองค์พระศาสดา ให้เป็นตัวอย่างที่ดีแก่บุคคลอื่น หรือการนำธรรมไปขัดเกลากิเลสอุปนิสัยเพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีแก่ผู้อื่น ให้เกิดความเลื่อมใสศรัทธา มาประพฤติปฏิบัติธรรมต่อไป



10)บุญ สำเร็จได้ด้วยการทำความเห็นให้ตรง (ทิฏฐชุกัมม์) คือ ความเข้าใจในเรื่อง บาป บุญ คุณ โทษ สิ่งที่เป็นแก่นสารสาระหรือที่ไม่ใช่แก่นสารสาระ ทางเจริญทางเสื่อม สิ่งอันควรประพฤติสิ่งอันควรละเว้น ตลอดจนการกระทำความคิดความเห็นให้เป็นสัมมาทิฏฐิอยู่เสมอ