ส่วนที่หลวงปู่หลวงพ่อ ทั้งหลาย ท่านควรจะเรียกท่านว่า "มีศีลาจารวัตร" ดีกว่าจะเรียกว่า พระอริยบุคคล พระอริยเจ้า พระอริยสงฆ์ หรือ พระสุปฏิปันโน

      สรุปก็คือ ควรเรียกให้ถูก เพื่อเป็นการรักษาความหมายของภาษาที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้ทรงเป็นศาสดาของพระพุทธศาสนาทรงใช้สั้งสอน

      การที่พิมพ์มาทั้งหมดนี้ ไม่มีเจตนาว่าใครทั้งสิ้น แค่เพียงอยากจะให้ท่านทั้งหลายทำความเข้าใจให้ตรงกัน เพื่อเป้นประโยชน์ในภายภาคหน้า และผู้ที่ศึกษาเท่านั้นจึงจะรู้จริง เพราะสิ่งเหล่านี้อยู่ในการศึกษาขั้นสูงของคณะสงฆ์ไทย

หากจะมีคนบอกต่อไปอีกว่า "ก็ท่านเป็นพระอริยะในใจของฉันไง" ถ้าท่านพูดในใจของท่าน คงไม่ผิด แต่ถ้าเอาไปลงตามสื่อต่างๆ ถามหน่อยเถอะว่า...จะมีคนสักกี่คนที่รู้ใจท่าน...คนที่ได้รับสารเหล่านั้นก็จะพลอยเข้าใจผิดไปตามใจของท่านนั่นเอง นะครับ....

จาก...คนพอจะรู้

      ดังที่ท่านจะเห็นได้จากบทสวดพระสังฆคุณ ตั้งแต่ สุปฎิปนฺโน จนถึง โลกสฺสาติ นั้น เขาก็บรรยายพระอริยบุคคลเหล่านี้ คือ

๑. สุปฏิปนฺโน ภควโต สาวกสงฺโฆ หมายถึง พระโสดาบัน

๒. อุชุปฏิปนฺโน ภควโต สาวกสงฺโฆ หมายถึง พระสกทาคามี

๓. ญายปฏิปนฺโน ภควโต สาวกสงฺโฆ หมายถึง  พระอนาคามี

๔. สามีจิปฏิปนฺโน ภควโต สาวกสงฺโฆ หมายถึง พระอรหันต์

    เพราะฉะนั้น ท่านจะใช้คำอะไรก็ควรใช้ให้ถูก เพราะภาษาบาลีนั้นเป็นภาษาชั้นสูง ที่บันทึกคำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ภาษาในอินเดียนั้นมีมากมาย แต่พระองค์ทรงเลือกภาษาบาลีมาใช้สั่งสอนพุทธบริษัท

      และอีกอย่างหนึ่ง ผู้ที่จะไปเรียกหรือไปพยากรณ์ผู้อื่นว่า "ท่านเป็นพระโสดาบัน - ท่านเป้นพระอรหันต์แล้ว " ท่านผู้นั้นต้องได้บรรลุธรรม ในระดับนั้นหรือสูงกว่านั้นเสียก่อน เช่น ผู้ได้พระโสดาบัน ก็จะรู้แค่ว่าคนไหนได้บรรลุพระโสดาบัน ผู้ได้พระอนาคามี ย่อมรู้ว่าผู้ใดได้โสดาบัน สกทาคามี และอนาคามี แต่จะไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าคนไหนได้พระอรหันต์ เพราะรู้ได้แค่ระดับเสมอกันและต่ำกว่าเท่านั้น

     ในทางพระวินัย หรือศีลของพระภิกษุ ๒๒๗ ข้อ ในข้อที่ ๔ บอกไว้ว่า ภิกษุใดดอวดคุณพิเศษที่ไม่มีในตน เช่น ได้บรรลุฌาน สมาบัติ หรือ อริยบุคคล ไปจนถึงพระนิพพาน ถ้าเรื่องนั้นไม่เป็นความจริง ภิกษุนั้นต้องอาบัติปาราชิก ไม่ใช่ภิกษุอีกต่อไป

สาธุ นะครับ  การให้ความรู้ ก็ถือเป็นทานอย่างนึงครับ สาธุ อนุโมทนาจริง ๆ