ว่าไปการเลี้ยงกุมารทองหรือกุมารีเนี่ยก็เหมือนเลี้ยงลูกคนหนึ่ง

ถ้าเราลองมองย้อนกลับไปซักนิดว่า เรารักลูกกุมารมากขนาดนี้ ทุ่มเทให้ทุกอย่าง

คอยใส่ใจคอยดูแล แล้วเหตุผลอะไรล่ะค่ะที่เข้าจะไม่อยากอยู่กับเรา

มีลูกคนไหนบ้างค่ะที่พ่อแม่รักขนาดนี้นี้แล้วยังใจดำไม่รักพ่อกับแม่ตัวเอง  คงไม่มีหรอกค่ะ

ส่วนที่เค้าไม่มาให้เห็นไม่มาให้สัมผัส

คุณเคยถามตัวเองไหมค่ะว่า

เพราะเค้าเหนื่อยที่จะพยามทำให้คุณเห็นแล้ว

เพราะพยามเท่าไหร่คุณก็ไม่เห็นเค้า

ไม่ใช่แต่คุณหรอกค่ะที่น้อยใจที่เค้าไม่มาให้เห็น

บางทีเค้าก็อาจจะเบื่อและเหนื่อยเหมือนกันที่ทุกวัน

ต้องพยามใช้พลังเพื่อมาให้คุณได้เห็น

แล้วคุณล่ะรักเค้ามากไหม ถ้าคำตอบคือใช่

ก็ไม่ต้องกัวอะไรแล้ว

นานาจิตตัง