ถ้าคุณแม่ไม่อนุญาตเหมือนที่บ้านเรา ลำบากค่ะ เค้าไม่เชื่อไม่นับถือเลย ก่อนที่เราจะบูชากุมารเราก็บูชาเทพไว้ตั้งแต่สมัยเรียน แม่เค้ามาเจอก็ว่าตลอด เพราะเค้าไม่เชื่อและจะให้เอาไปเก็บให้หมด แต่เราก็บูชาของเรามาก่อนก้อเลยใจแข็ง แต่ก้อไม่ได้เถียง จนตอนนี้เค้าไม่ว่าแล้ว อาจจะแค่แซวๆ เป็นบางครั้ง ส่วนลูกกุมาร ตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันเราก้อไม่เหงาเลย บางทีแม่เรามีปัญหาอยากให้เงินหมุนตลอด (เพราะที่บ้านค้าขาย) ร้านอื่นไม่ได้ขายของในช่วงนี้เลย แต่ร้านเราขายได้แบบถล่มทลายจิงๆ แม่เรายังแปลกใจ แต่เค้าไม่คิดว่าลูกเราช่วย เราก้อไม่กล้าบอก ก้อเลยแอบเลี้ยงต่อไป (พบกันครึ่งทาง เลี้ยงแต่ไม่ให้รู้) ถ้าเค้ารู้เราก้อเงียบ (เค้าจาใจอ่อนเพราะลูกไม่เถียงซะมากกว่า)
ถ้าเราไม่เริ่ม เค้าก้อจะไม่เห็นความพยายามที่อยากจะเลี้ยงของเรา เมื่อก่อนต้องหลบๆ ซ่อนๆ แอบเอาขนมเอาน้ำไปถวาย ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว เดินหิ้วเข้าห้องไปให้เห็นเลย เพราะเราก็แสดงให้เห็นว่าไม่ได้ทำให้เค้าเดือดร้อนหรือเค้ากลัวเลยด้วยซ้ำ แม่เค้าก้อเลยทำลืมๆ ไปบ้าง มองแล้วก้อเงียบแล้วก้อเข้าสู่โหมดปกติ (ดูทีวีต่อ)
ถ้ากลัวทางบ้านรู้ก็แอบๆ บูชาไปก่อน ยังไงไม่ต้องกระทบกระทั่งกันก็ดีสุด (เราเจอสภาพนี้มาแล้ว)
อย่างน้อยเราก็ไม่อยากให้ลูกเหงา คนเลี้ยงกุมารคงจะมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ถ้าเราบูชาลูกมาองค์เดียว ซึ่งส่วนมากก้อเกิน 1 กันแทบทุกราย แอบหาเพื่อนให้อีกซักองค์ก้อคงไม่น่าจะเป็นไร
และถ้าแม่ไม่รู้ แม่ก็จะไม่เป็นทุกข์ ถ้าวันไหนรู้เข้าจริงๆ ก็ค่อยๆ อธิบาย ว่าอยากให้ลูกมีเพื่อน แค่ 1 องค์ก็ยังดี เหมือนคนเราก้ออยากจะมีเพื่อน (ออกแนวมัดมือชก เพราะเราก็มีอยู่แล้ว 1 องค์ที่แม่เค้ารู้นี่นา ก็ไม่น่าจะคุยลำบากจนเกินไป) หรือถ้าจะบอกว่าเป็นตุ๊กตาประดับที่แสนน่ารักหรือของเล่นน้ององค์แรกก็พอจะทำได้ (ไม่ต้องบอกว่าเป็นกุมารทอง เพื่อตัดความไม่สบายใจของครอบครัวออกไป)
หากความคิดเห็นส่วนตัวนี้ไม่ตรงกับใจใครหลายๆ คนก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
(ใช้วิธีพบกันครึ่งทางกับทางบ้านน่าจะดีกว่า เพราะคิดว่าการที่ทางบ้านไม่ยอมรับไม่ใช่ปัญหาใหญ่จิงๆ ถ้าเราเริ่มต้นและพยายามเค้าจะเข้าใจไปเอง)
จาก 1 เสียงที่เจอปัญหาเดียวกัน (อาจจะหนักกว่าด้วยนะคะ)