ผมขอแนะนะครับ สำหรับคนที่ จิตใจว้าวุ่น คิดมากวิตก กังวล กลัวนู้น นั่น นี่ กลัวลูกไม่สบาย กลัวลูกหิว กลัวลูกไม่ได้กิน กลัวลูกไม่อยู่ กลัวลูกสารพัดกลัว อ่านนะ
ไม่ต้องไปดูจิต จงเชื่อในสิ่งที่คุณทำอยู่ คุณไม่เชื่อในสิ่งที่ทำแล้วใครจะเชื่อ อย่าสองจิตสองใจ อย่าลังเล
ดูแลเค้าไปเถอะ สักวันเค้ามาหาคุณเองแหละ วิธีนี้ดีกว่า อย่ามัวแต่ฝุ้งซ่าน บ้ามากไป คิดมากเกินไป ลูกๆจะรำคาญเอา
คุณเลี้ยงเพราะอะไร อย่าบ้าเลี้ยงตามเค้า
เค้าดูจิตก็เกิดกิเลสอยากรู้เหมือนคนอื่นเค้า
เลี้ยงไปเถิด สักวันจะรู้เองว่าเป็นอะไร แบบนั้นดีกว่า
ไปวิ่งเต้นหาพวกดูจิต ไม่รู้เก่งแค่ไหน พวกหลอกลวง เยอะไป หาของแท้เจอเปล่าไม่รู้ อย่าหลอกตัวเองครับ
อย่ามาอ้างว่ารักลูกมากจึงอยากรู้ว่าลูกๆเป็นยังไง
ความรักลูกคุณรู้ว่าคุณรักเค้าไหม รักมากแค่ไหน ทำหน้าที่ของ พ่อแม่ให้ดีที่สุดเถอะ
เชื่อมั่นตัวเองหน่อย
อย่าลังเล ทำไรอย่างึกๆงักๆ ทำไรอย่าพะวง เก้อๆ เก้ๆกังๆ จงเชื่อ จงเชื่อเถิดว่า สักวันจะฝันเห็น สักวันจะเจอเอง
อย่าบร้าตามพวกดูจิต นี่มันลูกคุณ คุณดูแล เค้ามาอยู่กับคุณ จากนั้นอาศัยวัน เวลา ที่จะจุนกันแค่นั้น
บางคนเลี้ยงมา หลายปีไม่เจอก้มี บางคนเลี้ยงวันเดียวเจอก้มี
คุณก็มีโอกาสเป็นแบบนั้นได้ เจอกันได้ สิ่งที่ต้องทำคือ
เลิกทำตัวไม่เชื่อในตัวเอง
เลิกทำตัวเก้ๆกังๆ
เลิกทำตัวจอมคิดมาก
ทำตัวตามปกติ ใช้ชีวิตปกติ แบบมีลูกในบ้าน เราอยู่ในโลกความเป็นจริง ทำหน้าที่ของเราไป ดูแลลูกๆของเราไป จงเชื่อเถิด สักวันคุณเจอแน่ ใช้ชีวิตให้ปกติที่สุดนะจำไว้ อย่าให้กิเลสมันสิงมากนัก
กิเลสคือความอยาก
อยากรู้มาก อยากเห้นมาก คิดมาก ทุกสิ่งที่อยากนั่นคือกิเลส ลดมันบ้าง พวกดูจิต อดตายช่างมัน ขออย่างเดียวลูกคุณไม่อดตายก็พอ