เพื่อนๆ พี่ๆน้องๆ เคยคิดบ้างไหมครับว่า ตั้งแต่เรารับอุปการะน้องกุมารมาเลี้ยงแล้วเราได้ทำบุญ มากขึ้นไม่ว่าทางใดๆ  แล้ว ก็เหมือนจะเป็นเจตนาของครูบาอาจารย์ ที่ท่าน ทำเหมือนเป็นอุบายในการทำบุญกุศลของแต่ล่ะคน ไม่ว่า จะเป็นการใส่บาตร ทำบุญที่วัดถวายสังฆทาน เลี้ยงเด้กกำพร้า หรือแม้แต่นั่งสมาธิ เพื่อให้เราได้บุญเพื่อให้ลูกๆของเราได้บุญ นั้นคือการทำบุญทำความดีทั้งสิ้น 

ไม่ใช่ว่าน้องเราลุกเราได้บุญอย่างเดียวคนที่ทำก็ได้บุญด้วยน่ะครับ 

มีคนส่วนใหญ่ ไม่ใช่น้อยที่ เลี้ยงกุมารแล้วต้องการอยากจะพบเจอหรือสัมผัสได้ แต่นั้นก็คือขึ้นอยู่กับ บุญกรรมของแต่ล่ะคน บางคนอาจจะทำมาตลอดแต่ก็ไม่เคยได้เจอ บางคนไม่ค่อยได้ทำแต่เจอทุกวัน หรือบางคนอาจจะเจอแต่ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองพบเจออะไร นั้นคือวาสนาด้วยครับ ว่าจะสัมผัสได้หรือไม่ แต่ผมบอกได้เลยว่าทุกท่านมีความเปลี่ยนแปลงทางจิตใจแน่นอน เพราะเรามีกำลังใจที่ดีขึ้นว่ามีน้องๆคอยช่วยเหลือ ในเรื่องต่างๆ  แต่ท่านไหนที่คิดว่าตัวเอง ไม่เคยสัมผัสได้เลย ท่านก็จะเริ่มท้อ ว่าน้องอยู่ด้วยไหม ทำให้จิตกังวล ไม่ผ่องใส่ ทำให้รับอะไรได้ยากขึ้นน่ะครับ

ที่ผมมาบอกแบบนี้ก็เพื่อให้ ทุกท่าน อย่าได้ยึดติดกับการที่ว่าเราไม่สามารถสัมผัสได้น่ะครับ  เราอาจจจะมีอะไรดีๆในชีวิตก็ได้  อย่างน้อยเราก็ได้ทำบุญกุศล เพิ่มมากขึ้น เป็นการดีแล้วครับ 

แล้วทุกคนจะสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลง จากการทำบุญครับ

ปล. นานๆมาเขียนความรู้สึกที อาจจะอ่านแล้วงงน่ะครับ แต่อาจจะเป็นแนวทางให้คนอื่นๆได้ครับ

แต่ถ้าท่านใดอ่านแล้วรู้สึกไม่ดี ผมต้องขอโทษไว้ด้วยน่ะครับ 

ขอบคุณครับ