เมื่อปี 2529 ท่านจาริกธุดงค์ไปทางภาคเหนือ
บนดอยสูงอาทิ ดอยปางอุ๋ง อ.แม่แจ่ม จ.เชียงใหม่
ซึ่งเป็นท้องถิ่นทุรกันดาร
ชาวเขาอยู่กันแบบตามมีตามเกิด
เด็กชาวเขาขาดโอกาสทางการศึกษา
ส่วนใหญ่อยู่อย่างยากจนเยาวชนไม่มีอนาคตที่แน่นอน

ด้วยจิตที่เปี่ยมด้วยเมตตา
ท่านได้เห็นสภาพทุกเวทนาของผู้ยากไร้
ขาดปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีพ
ถูกสังคมทอดทิ้ง พูดเขียนอ่านภาษาไทยได้บ้างไม่ได้บ้าง(ทั้งๆ ที่เกิดและอาศัยอยู่บนแผ่นดินไทย)

ชาวเขาสมัยนั้นนับถือภูติผี
ยังไม่รู้จักพระพุทธศาสนา
หลวงปู่บุญท่านได้ไปเผยแผ่พระพุทธศาสนา
ให้รู้จักสวดมนต์ไหว้พระ
รู้จักการเรียนเขียนอ่านภาษาไทย
ให้การสงเคราะห์เครื่องอุปโภคบริโภค เวชภัฑ์ยารักษาโรค

ชาวเขาจึงศรัทธาท่านในฐานะหลวงปู่ผู้เมตตา
เป็นผู้ให้การช่วยเหลือ
เป็นผู้ให้แสงสว่างแก่ชีวิต
ชาวเขาเผ่าต่าง ๆ โดยเฉพาะ “ม้ง” ทะยอยเข้ามานับถือพระพุทธศาสนาเพิ่มมากขึ้น 
ชาวเขาที่มีบุตรชายก็นำมาขอบวชเป็นสามเณรเพื่อได้มีโอกาสเล่าเรียนเขียนอ่านภาษาไทย ศึกษาพระปริยัติธรรม

เพื่อความสะดวกในการอุปการะให้การศึกษาสงเคราะห์
ท่านได้นำเด็กชาวเขาเดินทางมาอุปการะเลี้ยงดูให้เรียนหนังสือที่วัดทุ่งเหียง อ.พนัสนิคม
จ.ชลบุรี จากเด็กชาวเขาจำนวนไม่กี่สิบ
เพิ่มเป็นจำนวนร้อย
และหลาย ๆ ร้อยคนในที่สุด

หลวงปู่บุญจึงได้ตั้งโรงเรียนพระปริยติธรรมและทุนนิธิฯที่วัดทุ่งเหียงเพื่ออุปการะเลี้ยงเด็กชาวเขาเหล่านี้ที่ผลัดเปลี่ยนรุ่นต่อ ๆ มาไม่ขาดสาย
จากชาวเขาชาวดอยจังหวัดเชียงใหม่ เชียงราย แม่ฮ่องสอน ตาก กำแพงเพชร ฯลฯ

ตลอดเวลา 20 ปีที่ผ่านมา
ท่านสร้างโอกาสสร้างชีวิตใหม่ให้กับเด็กผู้ยากไร้
ให้มีการศึกษา มีอนาคต อ่านเขียนเรียนหนังสือไทย จนกระทั่งสำเร็จการศึกษาระดับมัธยม
ระดับอาชีวะ จนถึงระดับอุดมศึกษาประมาณ 2,000 กว่าราย
โดยไม่เรียกร้องค่าตอบแทน
ท่านเลี้ยงเหมือนลูกเหมือนหลาน ให้มีคุณภาพชีวิตที่ดี 
เป็นคนดีของสังคม เป็นบุคลากรที่อุดมของประเทศชาติ

ปัจจุบันมีเด็กอยู่ในความดูแลหลวงปู่บุญ ร่วม 400 คน มีสามเณรอีก 80 รูป
รายจ่ายค่าอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค เครื่องเขียนแบบเรียน
หลวงปู่รับภาระทั้งหมด !!!

หลวงปู่บุญ โสภโณท่านทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างมาก 
เพื่อเลี้ยงเด็กเหล่านั้นด้วยเมตตา หลวงปู่กล่าวว่า......อีกไม่นานท่านก็ตายแล้วความดีต้องรีบทำ ท่านยอมอดดีกว่าให้เด็ก ๆ เหล่านี้อด